Drie weken geleden werd ik ineens ziek. Zo ziek zelfs, dat ik niet meer op mijn benen kon staan en de ambulance erbij moest komen… Het heeft even geduurd voordat ik hierover kon schrijven. Het was eerder simpelweg te emotioneel om erover te kunnen schrijven. Nu, terwijl ik met mijn vader door de Verenigde Staten reis, is het tijd om deze ervaring op te schrijven en te delen. Te delen wat er is gebeurd en welke schitterende lessen er nog altijd doorsijpelen sinds die memorabele dag drie weken geleden.
Is dit nu de tunnel?!?
Twee uur ben ik kwijt. Naar het schijnt ben ik deze twee uur geheel niet aanspreekbaar geweest.
Ik hoor Mirna met 112 bellen. “Ja, hij ligt op de grond. Ik kan hem niet oppakken. Nee, hij is niet aanspreekbaar”. Ik hoor alles, maar kan mijn lichaam niet bewegen. Ik stijg als het ware boven mijn lichaam uit. Kijk op mezelf neer zoals ik daar op mijn zij lig in onze slaapkamer. Terwijl ik daar op de grond lig en op mezelf neerkijk, bevind ik me in een soort van tunnel, een tunnel die alsmaar lichter wordt. Tijd om mezelf af te vragen wie of wat dit is, is er niet. Het voelt alsof ik steeds verder wegzak…
Ineens… boem! Een naald in mijn rechterarm maakt plotseling een einde aan de reis naar het licht. “De ambulance is aangekomen”, hoor ik Mirna tegen mij zeggen. Nu gaat het snel. Door een flinke shot via een infuus in mijn hand kom ik weer bij mijn positieven. Ik voel het spul door mijn lichaam stromen en kan zelfs weer opstaan. Tussen het moment dat ik de naald voel en het moment dat ik opsta, zit hooguit 30 seconden. “Gaat u maar liggen meneer”, zegt de ambulance verpleger nog. “Nee, ik loop zelf wel de trap af”, zeg ik. Voordat ik het weet, lig ik in de ambulance.
Sereniteit
Nu ik er achteraf op terugkijk, kan ik wel zeggen dat de hele gebeurtenis me fascineert. Ik was afwezig en tegelijkertijd keek ik mee naar wat er met me gebeurde. Ik was al enigszins bekend met het leven in twee verschillende werelden, maar deze ervaring slaat alles!
Wat ik in de ambulance ervoer, was ongelofelijk. Ik voelde berusting, een gevoel van onmetelijke liefde en het besef dat alle kleine dingen er niet meer toe deden. Ik praatte met de ambulance broeder. Mirna zat voorin. Alles was ok. Of ik het nu zou overleven of niet. Ik voelde die rust over mij heenkomen, een gevoel van acceptatie dat alles helemaal oké was. Het bijzondere was, dat alle andere dingen op dat moment vervaagden. Alleen de belangrijke dingen bleven over. Ik voelde een diepe connectie met alles om mij heen. Nog nooit eerder heb ik die verbinding zo diep ervaren. Zou dit dan zo’n bijna-dood-ervaring zijn? Het flitste even door mij heen. Maar wat doet het er eigenlijk toe? Het heeft niets met het moment daar in die ambulance te maken. Daar, tijdens die hobbelige momenten, was er alleen maar rust, ondanks het feit dat alles natuurlijk verre van perfect was. Het gevoel dat ik in de ambulance had, is met geen pen te beschrijven.
Uit de ambulance – in het ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, gaf ik gelukkig geen bloed meer op. Snel werden de eerste checks uitgevoerd. Bloed werd afgenomen. Ik merkte dat ik af en toe weer wat begon weg te zakken, terug de tunnel in. Andere momenten was ik juist weer heel helder. Zo ging er een paar uur voorbij. Allerlei onderzoeken werden gedaan. Uiteindelijke conclusie: niets aan de hand!
Uit het bloedonderzoek was niets te zien. Alles was goed. Ook de andere controles waren goed. “U bent helemaal gezond meneer”, zei de arts, “maar het neemt niet weg, dat we u toch graag een nachtje hier willen houden”. Eerst stribbelde ik tegen. Ik wilde graag met Mirna en mijn ouders mee naar huis. Al snel stemde ik toch in. Afscheid van Mirna. De tranen. We spraken af elkaar de volgende ochtend snel te zien.
Dus toen op weg naar de kamer. Vier uur in de nacht. Iedereen sliep. Ik belandde op een afdeling met nog drie anderen. Eén daarvan had claustrofobie en vroeg de hele tijd of de deur open kon. De nacht was onrustig.
’s Morgens wilde ik yoga doen, maar dat was lastig met het infuus. Toen toch maar wat geslapen om vervolgens twee uur later weer wakker te worden. Ik ging aan de wandel. Het was 8 uur, tijd voor ontbijt. Ik moest echter nuchter blijven voor het onderzoek dat er die middag nog aan zat te komen.
Bestseller
Toen ineens kreeg ik een teken van het Universum. De man tegenover mij schreef in zijn notitieboek. Een andere patiënt riep: ‘Let op! Dat wat wij meemaken, komt straks in een bestseller’. Ik hoor mezelf ‘YES!’ roepen. Een nieuw boek is wat ik op dit moment aan het manifesteren ben. Thank you, Universe!
Die middag werden er nog diverse onderzoeken uitgevoerd. Los van het feit dat de onderzoeken zelf niet prettig waren, was er verder gelukkig niets aan de hand. Ik ben kerngezond. Het infuus mocht eruit. De bewegingsvrijheid was weer terug! Ik kreeg nog iets te eten en toen mocht ik naar huis. Mirna kwam me ophalen.
Weer thuis
Ik liep op mijn sloffen naar buiten, door de regen. Deze werden drijfnat voordat we bij de auto aankwamen, maar ach, wat maakte het allemaal uit? Ik LEEF! Ik leef en ik krijg de kans om meer te manifesteren, om nog meer andere mensen te helpen. No time to waste!
Eenmaal thuis vlogen de kinderen me om de nek. Ik heb Pax drie kwartier huilend aan mijn heup gehad. Ze huilde en bleef maar huilen. “Pappie, pappie”, zegt ze. Ze knuffelt mij zoals ze mij nog nooit geknuffeld heeft. Nu merk ik pas wat voor een impact dit gemaakt moet hebben op de kids. Ze hebben alles gezien en meegekregen.
Avondeten. Verse kip. Ik voel de liefde stromen. Alles wat er aan tafel gezegd wordt, is goed. Rusten. In slaap vallen. Heftig dromen. In die dromen zag ik m’n nieuwe boek vorm krijgen. Toen ik wakker werd, voelde m’n lijf stijf aan. Mentaal en emotioneel voelde ik me krachtig, maar m’n lichaam wilde nog niet meedoen.
De volgende dag. Rusten en nog eens rusten. Ik slaap een gat in de dag. Dekentje. Liefde. Kaarten, berichten. Ow, wat heb ik hier veel mogen leren en vooral: wat een liefde delen wij als mensen met elkaar!
Ingrijpende ervaring
Heb jij weleens iets ingrijpends meegemaakt? Hoe ben je daarmee omgegaan? Hoe heeft het je leven beïnvloed? Welke lessen heb je er voor jezelf uit gehaald? Graag hoor ik van jou in het reactieveld hieronder.
Het creëren van rijkdom op alle vlakken gaat soms gemakkelijk, maar meestal is het een gevecht van groei. De groei die Mirna en ik ervaren, geven we heel graag aan jou door. Dat hebben we tot onze missie mogen maken. Sta je hiervoor open? Dan nodig we je heel graag uit om eens met ons kennis te komen maken tijdens Business & Meaning.
Meer informatie over het Weekend (en aanmelden) kun je hier vinden.
DEEL dit artikel s.v.p. met jouw netwerk, door op de Tweet, Like, Share of Google+ knoppen hier onder te klikken, zodat ook de mensen in jouw netwerk ervan kunnen profiteren.
Heel veel succes op JOUW weg naar JOUW potentieel.
Bas van Vugt
Facebook | Instagram | Spotify
