Jouw connectie met het grotere geheel

Hooggevoelig ondernemen. Intuïtief ondernemen. Daarin speelt één specifiek element een belangrijke rol. Dat is het doorgeven van dingen die je doorkrijgt vanuit jouw connectie met het grotere geheel. In het verleden kwamen mensen letterlijk op de brandstapel terecht als ze toegaven dat ze in verbinding waren met het grotere geheel. Gelukkig is dit nu anders, al merk ik wel dat er nog veel misverstanden zijn over die connectie. In het blog van deze week daarom een persoonlijk verhaal over mijn eigen zoektocht om de connectie met het onzichtbare te erkennen en het een plek in m’n leven te geven. Door m’n verhaal met je te delen, hoop ik dat ik je een stukje verder mag helpen op jouw pad.

Lange tijd wilde ik helemaal niks met die connectie

Nog altijd vragen mensen mij of ik wat meer over die connectie met het grotere geheel wil schrijven. Of ik er wat meer over kan vertellen. Nog altijd ga ik hier slechts mondjesmaat op in. Een aantal negatieve ervaringen in mijn tienerjaren hebben er niet echt aan bijgedragen dat ik me vrijelijk uitspreek over dit onderwerp. De rode draad in het verhaal? “Bas, doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Bizar eigenlijk hoe zo’n projectie van anderen me lam heeft kunnen leggen. Het gevolg was, dat ik jaren tegen m’n connectie met het grotere geheel heb gevochten. Ik wilde er gewoon niet aan, het was te pijnlijk. Met mijn wilskracht heb ik dit stuk lange tijd geblokkeerd… terwijl het juist zo mooi is!

En nu… nu maakt het mij eigenlijk niet zoveel meer uit om erover te schrijven, zolang ik er andere mensen maar mee kan helpen. Toch voel ik nog wel dat ik een belangrijk taboe te doorbreken heb als het gaat over bijvoorbeeld het aanvoelen van bepaalde zaken, het horen van stemmen en het doorkrijgen van informatie.

Uit de kast…

Voor mensen die ik over dit onderwerp spreek, voelt het soms als ‘uit de kast komen’. Dat begrijp ik helemaal. Je stelt je  kwetsbaar op en laat zien wie je echt bent. Op een gegeven moment kun je er ook niet meer omheen. Die connectie is er nu eenmaal en je mag hem laten stromen. Om tot dat punt te komen, kan er vaak nog veel weerstand zijn.

Verwachtingen van ‘hoe je zou moeten zijn’ spelen hierin vaak een grote rol. Het mag niet of het kan niet. Of het is niet normaal en je wordt voor gek verklaard. Dat kreeg ik vaak te horen en ik besloot vanuit wilskracht tot een tegenreactie: de rationaliteit induiken. Er niks mee doen en het diep wegstoppen. Mijn gevoelswereld was van mij. Naar buiten toe ging ik dat zeker niet uiten. Het voelde onveilig om dat te doen. Naakt zelfs op sommige momenten. Terwijl het voor mij wel altijd een belangrijk element is geweest, die connectie.

Er is gewoon zoveel meer te ontdekken wanneer je met een totaal andere blik de wereld in kijkt. Het goede nieuws is dat die andere kijk er gewoon is, mits we connectie durven te maken met ons hart. Mits we durven te zien wat er echt speelt en mits we dicht bij onszelf durven te blijven.

Ga staan voor wie je bent

Soms worden we gedwongen om te kiezen voor wie we echt zijn. Ik herinner mij nog goed mijn moment. Eén van de pijnlijkste momenten in mijn leven. Ik was begin 20. Zoekende in een hechte vriendengroep. Zoekende naar mezelf en vooral ook naar het spirituele. Ik kon er gewoon niet bij dat mijn leven alleen maar zou bestaan uit werken, slapen en eten en ik verlangde meer van het leven. Ik wilde dieper gaan en er meer uithalen dan dat ik anderen zag doen, dus ik ging zoeken. En zoals het meestal gaat, komen er alleen maar meer vragen zodra je gaat zoeken. Ook in dit geval. De ene vraag werd beantwoord, maar er ontstonden direct al weer vier nieuwe vragen.

Mijn vriendengroep wist waar ik mee bezig was, maar ze accepteerden niet wie ik was geworden, waar mijn interesses lagen en hoe ik in het leven stond. Eén van hen nam op een gegeven moment het woord: “Bas, je mag hier best komen, mits je die onzin buiten de deur houdt”.  Voor 1 à 2 seconden moet ik verbijsterd zijn geweest. Toen ben ik op de fiets gestapt. Ik heb ze nooit meer gezien. Ik was alleen. Letterlijk. Alleen op de wereld.

Offers of zegeningen?

In het leven brengen we offers. Soms kiezen we ervoor, soms overkomt het ons. Soms zijn grote offers en soms kleine. Het verliezen van m’n vrienden was voor mij een groot offer, maar achteraf zie ik dat dit wel één van de beste momenten uit mijn leven is geweest. Anders werkte ik nu waarschijnlijk voor een bank;  tijdens mijn studie kreeg ik namelijk genoeg aanbiedingen in die richting. Een bank… Kun je het je voorstellen? Dan zou ik nu totaal onderdeel zijn geweest van het systeem. Hetzelfde systeem waar ik nu zo hard mogelijk tegen ‘vecht’. Het systeem dat geen compassie kent. Het systeem dat overeind blijft puur door mensen die anderen hun wil opleggen. Het kan allemaal worden samengevat onder de term ‘overleven’.

Spiritualiteit, maar dan praktisch

Tijdens m’n zoektocht kom ik mezelf telkens weer tegen. Momenteel is dat ook het geval. Dat hoef ik niet te ontkennen. Soms kan ik er met m’n verstand namelijk gewoon niet bij in wat voor wereld we leven en waarom anderen bepaalde keuzes maken. Ik weet het… Dat ligt buiten mij en daar heb ik geen invloed op. En toch is die wereld er óók. Die wereld waarin ik zo weinig herken van hoe ik het leven zelf zie. Vanuit liefde, verbinding en de diepte in de connectie die bepaalde zaken met elkaar hebben.

Ik lees vele boeken, bezoek tientallen lezingen en seminars. Soms vind ik er een deeltje van mezelf terug, soms kom ik alleen maar verder van mezelf af te staan. Met de stroming ‘hoogsensitiviteit’ heb ik weinig. Nog altijd vind ik het zweverig. Daar herken ik mezelf niet in. Dat is ook zo’n contradictie: aan de ene kant ben ik de man die de dingen van het hoogsensitieve stuk herkent, aan de andere kant sta ik ook gewoon graag met beide benen op de grond.

Spiritualiteit wil ik gewoon praktisch benaderd zien. Dingen ‘zien’ ís niet vreemd. Het hoeft niet zweverig te worden aangepakt. Ik voel dat daar een deel van mijn kernboodschap is komen te liggen: mensen helpen om hun zielenmissie uit te dragen. Het economische stuk combineren met het spirituele stuk van dingen doorkrijgen. De techniek + de missie zeg maar.

Ik krijg de credits, de connectie doet het werk

Nu we bijna een jaar stilliggen met onze fysieke trainingen kijk ik hier nog maar eens met een glimlach op terug. Groepen mensen die knuffelen. Die samen in een ruimte zijn. Die samen een veld van liefde neerzetten. Het fysieke aspect lijkt nu allemaal zover weg. Het samen zijn. Het knuffelen. Toch is de verbinding met veel mensen die ik daar heb mogen ontmoeten – mensen die mij toelieten om in hun leven te kijken – zoveel groter dan tijd en ruimte.

Normaal gesproken, voordat ik een zaal binnenloop voor een training, ben ik vaak nerveus. Ik voel het. Het is ongemakkelijk voor me. Van nature ben ik een introvert persoon. Ik hoef niet zozeer in de belangstelling te staan, zolang anderen maar worden geholpen. Als de transformatie maar mag plaatsvinden. Voor de transformaties word ik dan vaak bedankt en krijg ik bloemen, terwijl ik feitelijk niks doe. Ik word alleen maar gedaan. Ik ben de spreekbuis geworden tijdens de seminars, de presentaties, de interventies.

Het is een illusie dat ‘ik’ precies weet wat er allemaal speelt bij zo velen. Nee, dat is onmogelijk. Ik ben niet degene die het doet, ik word gedaan. De connectie doet het werk. Ik ben alleen degene die mag fungeren als doorgever, als boodschapper. En juist als ‘ik’ er het beste in zit, gebeuren de meest magische dingen. Dan valt alles gewoon op zijn plek. Dan klopt alles. Moeiteloos.

Plotseling viel het label weg

Begin 2020. Onzekerheid. Misschien kunnen onze trainingen doorgaan. Misschien niet. Nu, bijna een jaar na dato, is het eigenlijk te bizar voor woorden om terug te kijken op het afgelopen jaar. Gelukkig wist ik toen nog niet dat we een jaar lang stil zouden komen te liggen – ik zou gek zijn geworden. In het begin probeerden we op allerlei manieren om onze seminars toch doorgang te laten vinden. Totdat het echt niet meer kon. Dat moment viel het label ‘succescoach’ bij mij weg. Het was dat moment dat ik voor het eerst in 8 jaar loskwam van het label ‘succescoach’. Wonderbaarlijk eigenlijk hoe je ego je dan terug wil duwen in datgene waar je gewend aan bent geraakt, terwijl het er niet meer is.

Daar, op het moment dat het label bij mij wegviel, kwamen de tranen en de keiharde confrontatie met mezelf. De confrontatie met het meer voelen, het meer zien en vooral met het feit dat er geen weg terug meer was om ervoor weg te lopen. De wereld was in lockdown en ik werd geopend. De connectie met het hogere doel werd sterker.

De zachte kant omarmen

Dus daar ging ik. Spreken met allerlei mensen over mijn gevoelens. Zeg maar die dingen die ik met deelnemers in de trainingen deed vanaf het podium, maar nu voor mezelf. Wat voelde ik? Wanneer? Kan ik dichter bij m’n missie komen? Wat vind ik er fijn aan? Wat niet? Dat soort vragen. Het was een confronterend proces waarin telkens een heel belangrijk element terugkwam: de acceptatie van mijn zachte kant. De ‘ziener’ kant. De kant waar een belangrijk deel van mijn missie ligt.

Het is soms bizar hoe een mens met zichzelf kan worstelen. De strijd aan kan gaan die nooit maar dan ook nooit gewonnen kan worden. Uiteindelijk is er dan toch de overgave. De acceptatie van het feit dat sommige zaken nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Dat je zelf vanuit de andere kant voor een bepaald leven hebt gekozen – inclusief levensopdracht en bijbehorende uitdagingen.

In de stilte versterkt de connectie …

De enige manier om te ontsnappen aan mezelf was door te gaan wandelen, samen met onze hond Buddy. Buddy had geen oordelen over dit proces. Buddy vond de wandelingen fijn, meestal dan… Daar liepen we dan weer samen door het bos. Dezelfde route. Ik weer volledig in mijn gedachten, zij in mijn buurt. De omgeving in de gaten houdende. Er is echt niks krachtigers dan een trouw huisdier. Dat kan ik je zeggen. Alhoewel ik al vele malen op persoonlijke retreats ben geweest, werd het tijdens die wandelingen uiteindelijk pas echt stil.

In die momenten van stilte realiseerde ik me dat ik niet mijn bedrijf ben, noch mijn passieve inkomen, noch mijn succes. Ik ben wie ik ben. Gewoon mezelf. In alle zachtheid en liefde voor het grotere geheel. En daarmee resoneer ik echt met jou als lezer, want ik laat het in mijn schrijfsels niet altijd blijken, maar het schrijven doet mij heel erg goed. Ik schrijf zaken van mij af, zodat ik jou als lezer ermee kan helpen. En ik voel het als het resoneert met de bijzondere mensen die deel uitmaken van dit deel van mijn leven: Hooggevoelig Ondernemen. Winstgevend ondernemen vanuit Betekenis.

Dankbaarheid is wat overblijft

Ik ben dankbaar voor jou. Dankbaar dat we in connectie zijn. In vrijheid, in missie en vooral als spirituele wezens onder elkaar. Want dat is wat we zijn: spirituele wezens die een menselijke ervaring doormaken. Die hier op aarde zijn gekomen om het mens-zijn te ervaren. En wat ben ik trots op jou. Dat je de moed hebt om juist op dit moment hier op aarde te zijn. Dat je de moed hebt om hier te zijn en jouw licht te laten schijnen. En dat het oké is als dat af en toe even niet lukt. Waarna je je wellicht weer eens beseft dat alles wat je aandacht geeft, groeit.

Een warme groet van mijn hart naar het jouwe,

Bas

Facebook | Instagram | Spotify